yeni ceketimi giymeyi sevmiyorum.

uzun süre olmuş buralara yazmayalı. pandemiyle birlikte hem sosyal hem de akademik olarak üretkenliğimin azaldığı bu günlerde sadece sorguluyorum, kendimi dinlemeye çalışıp ara ara realistlik adı altında kendime negatif yaklaşıyorum. kiminle konuşsam insanların güvenilmez olduğundan bahsedip bundan duydukları mutsuzluktan bahsediyorlar. herkesin bu kadar savunmasız hissettiği günlerde hepimiz “olmak istediğimiz kişi” personamızı bir ceket gibi giyip sokaklara dağılıyoruz, sosyalleşmeyi hatırlamaya, bizi nelerin mutlu ettiğini tekrar keşfetmeye çalışıyoruz. kulağa heyecanlı gibi gelse de eskiden bize kahkahalar attıran şeylerden uzaklaşıp kendi kabuğumuzda kendi bağımlılıklarımıza hapis olmuşuz.

bu yeni ceketimi giymek istemiyorum. sosyal ortamlarda olduğum kişi değil de olmak istediğim kişiymiş gibi davranmak midemi bulandırıyor, davrananlardan da hızla uzaklaşıyorum. özendiğimiz hayatları değil de bizi mutluluktan sarhoş eden günleri yaşamak istiyorum. size de bunu tavsiye ediyorum, reçetenize de sevgi ve su yazıyorum.

bizi nelerin mutlu ettiğini bulduğumuz günlerde bi long içmek dileğiyle.